15 oktober 2011

Vandaag kreeg ik van Bettine de cd met de foto's, ik heb ze net bekeken en het is echt een leuke en waardevolle herinnering aan een bepalende periode in mijn leven.

Eerlijk gezegd ziet alles er nu weer heel anders uit, mijn kleindochter Megan die afgelopen donderdag 3,5 week te vroeg geboren is, houdt op dit moment mijn gedachten volledig bezig. Helaas mochten Bibi en Megan vandaag niet naar huis uit het ziekenhuis omdat Megan toch te hoog scoorde op de test voor de gele verkleuring, ze ligt nu onder een blauwe lamp. Sander en Bibi natuurlijk heel erg teleurgesteld want alles was al in de auto gezet. Bibi heeft sinds de geboorte van Megan bijna niet kunnen slapen want de kleine meid is een nachtvlinder.

Vanmorgen weer bij de les geweest dus, niet om 9 uur zoals gepland want ik was te laat terug van het wegbrengen van Jan en Thijs die een paar dagen naar New York zijn. Voor hen ook een teleurstelling want hun vlucht naar Londen is uren vertraagd, daardoor ook een latere vlucht naar New York, en ik reken er op dat

koffer niet in hetzelfde vliegtuig zal meereizen...

Ik was nog vergeten te melden dat ik zo'n vreselijke enorme spierpijn heb gehad na de honderdste les, de hoeveelheid spanning in mijn lichaam op dat moment was enorm!

Ik ben nog aan het nadenken of ik mijn laatste conclusies nog aan het www zal toevertrouwen, grappig want een paar maanden geleden zou ik daar niet over na gedacht hebben, en het meteen gedaan hebben :)

Het is bijzonder om de foto's te bekijken, ik zie nu al verschillen met hoe ik vandaag bezig ben geweest....

10 oktober 2011

Onze vakantie zit er helaas weer op. Het was heerlijk op Madeira, super wandeltochten gemaakt, inclusief verdwalen, eindigen waar we helemaal niet wilden komen en dus dure taxiritjes die nodig waren om de auto weer op te halen, maar het maakte allemaal niet uit, het was fijn.

Dit keer de tocht van Pico Areeiro naar Pico Ruivo Santana kunnen doen (hoogste punten van Madeira 1869 m) die ik 9 jaar geleden niet kon maken door het slechte weer. Ook voor het eerst daar gezwommen in de Atlantische Oceaan, en ik ben echt niet met alles een bikkel, sta eerst een kwartier te treuzelen om mijn kuiten aan het koude water te laten wennen, voor de rest van mijn lichaam kan volgen.

Yoga zijn we daar niet tegengekomen, ik heb het af en toe wel gemist, maar vrijdag en zaterdag was ik alweer van de partij, fijn om weer bezig te zijn met concentratie. Wel duidelijk dat niet alles even makkelijk gaat als twee weken geleden, mijn enkels zwabberen als nooit tevoren. Niet vreemd als je bedenkt dat ik twee weken met bergschoenen tot over mijn enkels heb gelopen. Ook fijn dat ik nu de ruimte kan nemen om zondag niet te gaan.

Lennart stond zaterdag naast mij, wat is hij vooruitgegaan, zo fijn om te zien! Nog even en zijn 100 dagen zitten er ook op.

Helaas heeft Bettine nog geen foto's voor mij, dus nog even geduld, zodra ik ze heb zal ik er een aantal aan mijn blog toevoegen.

Enne, heel Madeira herkende ons na een paar dagen aan de AH-tasjes die wij overal tevoorschijn toverden (dank Dakmar :) )

Het zit erop!

Wat was ik nerveus vanmorgen! Maar wat ben ik blij dat ik dit traject heb doorlopen. Op advies van Bettine heb ik bij de groepsfoto de triangle pose ingenomen, dat hadden Jan en ik ook zelf al bedacht dat dat de beste keuze zou zijn.

Bij iedere tweede set maakte Bettine een foto van mij, natuurlijk was ik niet normaal met de les bezig, het is dan toch heel anders. Af en toe kreeg ik aanwijzingen hoe ik beter in een houding kon komen om de foto zo goed mogelijk te laten lukken, al was het lastig om haar te verstaan, ik weet zeker dat ik mijn best heb gedaan en was ook erg blij met de geruststellende woorden van Bettine en Mary Ann tussendoor.

Bij de camel kreeg ik het even te kwaad, de emoties komen bij die houding echt volledig naar boven, maar dan is er ergens toch een drang die me dwingt om tijdens de tweede set door te zetten en zo goed mogelijk als het op dat moment ging mijn houding in te nemen. De waterlanders zaten hoog maar kwamen er pas na de laatste ademhalingsoefening echt uit, ik moest even naar Jan om hem een knuffel te geven want zonder zijn steun was ik echt niet zover gekomen.

Het was wel grappig dat ik achteraf hoorde dat meerdere vrouwen aan het eind van de les ook hun tranen lieten gaan door mijn emoties.

Jansje kon er niet bij zijn omdat zij stand by stond en nu in Chicago is, ben benieuwd hoe daar de bikram school is.

Ik ben geroerd door de lieve cadeautjes en kaarten die ik na de les mocht ontvangen van de trouwe 'medelevers' fijn om nog even rustig samen wat te drinken en na te praten. Super dat Lennart ook al 59 lessen erop heeft zitten, voor we het weten is het 3 november en is hij aan de beurt voor de foto shoot :)

Ik ben nog steeds niet helemaal terug op aarde, het is een bijzondere dag, heel veel post en van Jan als laatste cadeau een pot vrouwen mosterd, met het bericht erbij dat je pas op je 60e weet waar Abraham de mosterd haalt!

Tegen de tijd dat het zover is hoop ik vaker de honderd dagen bikram gedaan te hebben en me te kunnen blijven koesteren in de gedachte dat er zo veel lieve en bijzondere mensen in mijn omgeving zijn, wat een rijkdom.

Ik ga mijn mooiste foto's hier nog plaatsen na mijn vakantie, en Brigitte ik beloof je dat er ook op mijn eigen website een andere foto komt te staan - je hebt gelijk dat de foto die er nu op staat niet meer kan!

Ik wens jullie heel veel bikram plezier toe en heel veel dank voor alle steun, het heeft mij echt goed gedaan de afgelopen honderd dagen. Vrijdag 7 oktober zijn wij weer bij de les, en tot die tijd maar kijken hoe het is om vakantie te vieren zonder bikram, maar wie weet welke andere vorm van yoga er op Madeira op ons pad komt.

Namaste.

Hanny Tibboel-Snaathorst

Nog 1 dag - de leeuwen zijn weer terug!

De eerste paar lessen bikram yoga lijk je wel een gekooide leeuw, je kunt niet stil staan, kijkt om te heen, beweegt tussen de houdingen, en verspilt zo heel veel energie. Dit is heel normaal en gaat na verloop van tijd veranderen, de uitdaging is om te worden als een Afrikaanse leeuw die of volledig gefocused in actie komt of volledig ontspannen kan liggen.

Dit was weer een van de teksten van Isabella tijdens mijn 99e les, ik moet altijd zo om haar lachen, vind het fijn als ik op deze manier geprikkeld wordt. Wat ik wel jammer vind is dat het lijkt alsof ze haar power wat minder inzet bij de lessen, juist haar eigen manier van lesgeven was zo prettig en gaf extra energie. We hebben dit ook bij Dominique ervaren die beetje bij beetje zijn eigen input aan het verliezen was, geen idee of dit gestuurd wordt door Bettine of dat het toch zwaar is om in het buitenland voor langere tijd te verblijven zonder je eigen dierbaren.

Ik heb een heerlijke dag vandaag, voel me nu al een beetje jarig door de post die al kaarten bracht, een client waar ik het boek ' botox voor je brein' van kreeg, lieve Sandra die ook een cadeau meebracht wat ik morgen mag openen en de geheimzinnige tekst ' het is echt' erbij vermeldde...

Vijftig worden is leuk! Geeske mailde mij dat voor haar de jaren van 50 naar 60 getekend zijn door de vrijheid, geen verantwoording meer te willen afleggen over keuzes die je maakt, je loopt ondertussen lang genoeg mee om te weten wat je doet en waarom. Ik kan me hier wel in vinden.

Jan heeft ons vanavond lekker verwend, coquilles en champagne (voor het halen van mijn ehbo diploma) ja, zo blijf ik wel lekker aan de studie :) Ik hoop dat de bubbels van de champagne morgenochtend nog aanwezig zijn, dan ga ik bruisend door de 100e les heen!

Nog 2 dagen - misselijk

Helaas, na de vreemde les van gisteravond, was het vanmorgen ook geen feestje. Ik werd aardig misselijk tijdens de les en moest wat houdingen overslaan, zo jammer!

Bettine was weer aan het fotograferen, de zwangere vrouw die zondag is uitgerekend was er vandaag ook weer, zo'n mooie buik en zo bijzonder dat zij gewoon nog de les kan volgen, dat worden vast hele mooie foto's.

Misschien zijn het ook wel de zenuwen dat het eind in zicht is waardoor ik me niet optimaal voel. Terwijl ik aan de andere kant heel blij ben dat ik weer het gewicht heb bereikt als met onze trouwdag, dat is echt super. De versapers neem ik ook mee in mijn handbagage naar Madeira, meteen een goede manier om op vakantie ook voldoende groente te kunnen nuttigen, want mijn ervaring is dat je daar met uit eten gaan niet veel verder komt dan wat sla bij de maaltijd.

Nog 3 dagen - waar zijn de kamelen?

Een bizarre les! Wel heel bijzonder voor mij om te ervaren dat je collectieve energie echt iets met je doet in de lesruimte. Voor mijn gevoel hing er vanavond een dikke zware wolk in de ruimte waardoor alle energie naar beneden werd geduwd. Ik had heel veel moeite om de oefeningen te doen en was ook mentaal uit balans na de les.

Het was bijzonder om te horen dat het voor iedereen een zware les was geweest, soms ervaart de een de les als zwaar en warm en gaat een ander als een speer, maar nu waren alle reacties in de trend van pffff. Ik stond zelfs met kippenvel onder de douche na de les.

Isabella vroeg zich ook hardop af tijdens de camel waar alle kamelen waren gebleven, er was nl bij de tweede serie maar een vrouw die de hele oefening in de houding kon blijven staan.

Nog 4 dagen - Help een fotocamera!

Lekker is dat, Bettine die zegt dat het niet uitmaakt hoe goed je de houding doet, het is allemaal oefening, en dan zie je ineens dat ze een fototoestel in de zaal heeft meegenomen. Alle stressoren in mijn lichaam gaan meteen activeren, boemberdieboem doet mijn hart en dan maar rustig doorgaan met adem in door je neus, adem uit door je neus, ja dat lukt nog wel maar verder is het vanavond alsof ik topsport aan het bedrijven ben!

Mijn gedachten vliegen op hol, hoe moet ik zaterdag in hemelsnaam de houdingen doen terwijl er foto's gemaakt worden??? Jullie begrijpen het natuurlijk al, ik heb in ieder geval nog heel veel lessen te gaan voordat ik echt zover ben dat ik gewoon mijn ding kan doen en luisteren naar de aanwijzigingen, adem in door je neus, adem uit door je neus....

Goede aanwijzing gekregen bij de eagle pose, ook daarbij mogen de billen verder naar achteren dan ik dacht. Na de les nog even met Isabella staan kletsen, omdat wij volgend jaar maart naar Uruguay gaan, kunnen we ook bij haar langs in Buenos Aires, wie weet heeft ze dan haar eigen school. Ze geeft mij altijd een vrolijk en open gevoel, prettig.

Af en toe bekruipt me nu de gedachte dat het best wel vreemd zal zijn om niet meer iedere dag te gaan, in hoeverre ga ik het straks missen, moeten we op Madeira in onze hotelkamer aan de slag met de opgenomen cd's van Bikram, of naar een yogales? Of is het juist fijn om te wandelen, lezen en weer uitgerust tijd te hebben voor elkaar? Dat is voor latere zorg, nu tijd om wat leuks met een struik broccoli te gaan doen.