Gisteravond voor de les even met Bettine gesproken (ik was meteen in tranen) over het feit dat ik het zo moeilijk vind dat de andere verhalen van mensen die honderd dagen hebben gedaan, zo lovend zijn over de laatste maand en dat ik het gevoel heb dat ik achteruit aan het lopen ben. Ik merk geen enkele progressie meer in de houdingen, nou ja, vandaag kon ik voor het eerst helemaal in een stap terug uit de triangle pose...
Zij gaf voorzichtig aan dat er van binnen echt heel veel veranderd is en dat er wel degelijk dagelijks nog dingen veranderen, maar dat ik te veel te snel wil en baal dat het niet gaat zoals ik had verwacht. Tja en dat is confronterend. Normaal zet ik mijn zinnen op iets en ga gewoon door tot ik mijn doel bereikt heb, maar dat gaat bij yoga niet zo.
Het luchtte wel op om aan te geven waar ik sta, compleet met zere rug, zere achterkanten van mijn benen, moeheid, ontzettende trek in lekkere dingen en behoefte aan zon en vakantie.
Vandaag een berichtje van Wytz dat Pepper die in Amsterdam met de honderd dagen begonnen is er al mee gestopt is, te veel last van blessures en zij is toch echt een bikkel, maar doet ook erg veel andere sportieve activiteiten, het is tenslotte haar werk, toch jammer.
Afmaken doe ik het zeker, en ook na de vakantie zal ik echt weer regelmatig aanwezig zijn, ik zie echt de positieve kanten en ben heel blij dat ik mezelf dit cadeau geef, dat is de andere kant van de medaille
Er is geen weg naar geluk, geluk is de weg. Naja zoiets ;-). Maw je verwachtingen bijstellen; herken het wel. We zijn vaak te resultaatgericht bezig. Het accepteren van het 'nu' is moeilijk. Je bent goed bezig! Ongeacht het resultaat. Liefs
BeantwoordenVerwijderen