Gelukkig is het eind nog niet in zicht, want ach wat heb ik nog een weg te gaan met mezelf!
Vandaag zit ik mezelf al de hele dag flink ik de weg, ik weet niet of jullie dat gevoel kennen, maar het is lastig als je je draai niet kunt vinden. Het begon met de weegschaal, ondanks al mijn beweging, geen alcohol en geen bourgondische maaltijden, geen gram afgevallen in twee weken tijd, daar baal ik van.
De hele dag lekker gewerkt, ik moet nodig aan de poets hier, maar dat komt het weekeinde. Mam kwam onverwachts langs, met een lieve kaart en lekkere vis, en ik kon niet eens blij reageren, gelukkig kent ze me langer dan vandaag, maar toch.
Voor de les sprak ik Dakmar even en vertelde dat ik flink chagrijnig was, ze kwam in de zaal een lieven bezwering doen op mijn voorhoofd, gelukkig kon ik daar wel even om lachten. De les was zwaar, niet vanwege de oefeningen of de drukte, maar omdat ik veel last had van twee mensen om me heen die ieder op hun manier erg onrustig bezig waren. Tja, de ene dag denk je dat je beter kunt focussen en richten op mezelf en mijn ademhaling, en de volgende dag kom ik daar niet eens bij in de buurt. Jammer, maar morgenochtend is er weer een kans om het opnieuw te proberen en daar ga ik dan maar voor.
Het blijft een rare situatie dat de een nu wel kan reageren en de ander nog steeds niet, ik blijf dankbaar voor jullie reacties, op welke manier ze ook binnenkomen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten